Лилјаците го осеќаат нашиот крвен систем

Лилјаците се среќаваат речиси насекаде на Земјата до поларните граници на дрвенестата вегетација. Тие се единствените цицачи кои се хранат со крв.

Лилјаците се само еден интересен пример за тоа како би можеле да се развијат или еволуираат екстремитетите на четириножните ‘рбетници.

Сите прсти на предните екстремитети се исклучително долги, освен палецот. Издолжените прсти ја носат мембранозната еластична кожа наречена патагиум (patagium) со која е овозможено полетувањето од подлогата.

Носот на лилјакот е опремен со еден вид на инфрацрвени детектори. Тие со него лесно ги пронаоѓаат и вените, затоа пленот го убиваат директно во нив.

Лилјаците се ориентираат во просторот со ехолокација. На овој начин тие детектираат предмети или го наоѓаат пленот. Тоа е еден вид на биолошки “сонар”. Кај малите лилјаци тој е доста софистициран, додека големите лилјаци повеќе ги користат сетилата за слух и мирис.

Звуците кои ги испуштаат лилјаците се восприемливи за човечкото уво. Микролилјаците емитуваат ултрасонични звуци со контракции на гркланот. Овие звуци се најразлични по својата фреквенција, ритам, траење и интензитет. Тие се емитуваат преку устата или носот и се засилуваат со “носните плочки”.