gradina.mk Gradina
Едно семејство поседува четири расфрлани парцели земјиште, секоја од нив не поголема од половина фудбалско игралиште. Членовите на семејството трошат скапоцено време и гориво за да ја пренесат опремата, семиња и ѓубриво од една парцела на друга – а често пати возат низ засеани култури на други семејства. Збирната добивка од четирите парцели може да го прехрани домаќинството, со можеби мал вишок кој останува да се продаде локално.
Гореопишаната состојба – видена во многу земји на Балканот и пошироко во регионот на Источна Европа и на Кавказот – всушност може да претставува и можност. ФАО експертот за земјишни политики Мортен Хартвигсен неодамна говореше со високиот службеник за комуникации Шерон Ли Кауан за тоа како Организацијата им помага на земјите да се справат со фрагментација на земјиштето – подобрувајќи ја продуктивноста на фармите и животот во локалните заедници при овој процес.
Зошто толку многу мали парцели на земјиште?
Повеќето земји во нашиот регион имаат фарми со мали димензии, често пати како резултат на земјишните реформи од 1990-тите години како дел од процесот на транзиција од централно планирани во пазарни економии. Земете го случајот на Албанија. Во 1990-тите секое семејство има добиено 1,5 хектари земјиште – вообичаено поделено на четири или пет парцели на различни локации во селото. Во земјите од Западен Балкан, Молдавија, Грузија и Ерменија сретнуваме просечната големина на парцела од околу 0,3 хектари обработливо земјиште.
Во другите земји, фрагментација на земјиштето датира од уште постарите реформи, на пример оние спроведени по Втората светска војна. Уште еден начин на кој земјиштето станува фрагментирано е преку нејзино наследување, кога веќе малите парцели се делат помеѓу неколку наследници по смртта на регистрираниот сопственик.
